۱۷خرداد
یا کاشِفَ کُلِّ مَکْرُوب (ای دلگشای هر اندوهگین)
یک وقت هایی هست که خودت را می زنی به فراموشی، به بی تفاوتی، به بی خیالی، ...!
ولی فقط با شنیدن یک جمله ی کوتاه، می فهمی که دل تنگی را نمی شود پنهان
کرد، نمی شود نادیده گرفت، نمی شود از کنارش بی تفاوت گذشت، نمی شود فراموش
کرد ..
فقط کافی است کسی بگوید: ایوان نجف ، عجب صفایی دارد ...
آن وقت است که می بینی دل ِ به ظاهر بی تفاوتِ لحظه ی پیشت، باز هم بی تاب و
بی قرار، هوایی ِ آرامش ِ حرم حضرت امـیـــر (ع) شده است ...
