گوش به دعای مادر

در آن شب، همه اش به کلمات مادرش _که در

گوشه ای از اتاق رو به طرف قبله کرده بود _ گوش

می داد. رکوع و سجود و قیام و قعود مادر

را در آن شب،که شب جمعه بود، تحت نظر داشت. با اینکه هنوز

کودک بود، مراقب بود ببیند مادرش که اینهمه دربارۀ

مردان و زنان مسلمان دعای خیر می کند و یک یک را

نام می برد و از خدای بزرگ برای هر یک از آنها سعادت

و رحمت  و خیر و برکت می خواهد، برای شخص خود از

خداوند چه چیزی مسالت می کند؟

امام حسن آن شب را تا صبح نخوابیده و مراقب

کار مادرش صدیقه مرضیه علیها السلام بود و همه اش

منتظر بود که ببیند مادرش دربارۀ خود چگونه دعا

می کند و از خداوند برای خود چگونه دعا می کند و از خداوند برای خود چه خیر و سعادتی

می خواهد؟

شب صبح شد و عبادت و دعا دربارۀ دیگران

گذشت و امام حسن حتی یک کلمه نشنید که مادرش

برای خود دعا کند. صبح به مادر گفت: ((مادرجان! چرا

من هر چه گوش کردم تو دربارۀ دیگران دعای خیر

کردی و دربارِۀ خودت یک کلمه دعا نکردی؟))

مادر مهربان جواب داد: ((پسرک عزیزم! اول

همسایه، بعد خانۀ خود.))

استاد شهید مطهری